Ik kreeg gisteren last van plaatsvervangende schaamte bij het bekijken van de rechtszaak tegen Geert Wilders. Met zulke advocaten verdienen de aanklagers van de Venlose volksmenner het niet eens om een veroordeling af te dwingen. Iemand als Mohammed Enait, die onnodig dure woorden combineerde met de ‘feitelijke constatering’ dat Wilders een ‘kleine Hitler’ is. Advocaat Nico Steijnen, die zich hakkelend door de eigen tekst bewoog, maar er desondanks in slaagde de rechtbank tegen zich in het harnas te jagen. Ties Prakken, die zich moest verontschuldigen omdat ze haar boekje te buiten ging… De aanvallers dachten er een politiek proces van te kunnen maken en lieten daarmee de kans voorbij gaan het nationaal en Europees recht te gebruiken om hun standpunten uit te dragen. Wilders’ verdediger had moeite om zijn lachen in te houden, en terecht. Wat een niveau.
Hopelijk weet de rechtbank een en ander begin november op waarde te schatten en met wijsheid en distantie tot een oordeel te komen. Maar wat er ook voor uitspraak volgt: duidelijk is nu al dat Wilders in alle gevallen heeft gewonnen, ook als hij deze rechtsgang verliest.
