De krakers van het Sportfondsenbad in Zaandam zitten daar alweer de nodige jaren. Gelukkig maar, anders was het leegstaande zwembad al lang afgefakkeld als gevolg van brandstichting. De voormalige eigenaar, de gemeente Zaanstad, heeft na de sluiting van het bad namelijk geen vinger uitgestoken om iets fatsoenlijks te maken van dit zeventig jaar oude monument.
Al weer flink wat jaren geleden veilde de gemeente het bad. Er waren drie bieders. maar in plaats van te kijken naar de plannen die deze potentiële kopers hadden, koos Zaanstad voor het geld. De hoogste bieder, Jan Hein Bakker, kreeg het pand, ondanks dat deze projecontwikkelaar er geen concreet plan voor had. Voorwaarde was wel (ondermeer) dat Bakker binnen korte tijd een bouwplan zou indienen. Pas na jaren treuzelen kwam Bakker met een idee. Het kwam er op neer dat het zwembad werd gesloopt en daana in ongeveer dezelfde vorm herbouwd. Daarna zouden er woningen in worden gemaakt. Dat het gebouw een monumentenstatus had, kon Bakker blijkbaar weinig schelen.
Gelukkig greep de gemeente op het laatste moment in, onder stevige druk van diverse monumentenliefhebbers. Bakker mocht niet aan de slag. Inmiddels -opnieuw enkele jaren later- schermt Bakker met een nieuw idee. Dit keer moet er een paramedisch centrum in het zwembad komen. Vreemd genoeg geeft Zaanstad hem wederom de kans zijn plannen in te dienen. Hoewel Bakker diverse deadlines heeft laten passeren zonder daadwerkelijk tot actie te komen (wat voor de gemeente contractueel een reden zou moeten zijn om het zwembad aan een ander te gunnen), mag Jan Hein Bakker alsnog aan het werk. Daarmee betoont Zaanstad zich niet alleen een belabberde huisbaas, maar ook een slechte handhaver van regels.
Sportfondsenbad, vroeger
Mijn grootste angst is dat Bakker zijn vergunningen rond krijgt en het pand vervolgens begint te strippen c.q. uit te slopen, waarna de onderneming voor de derde keer in financiële problemen zal komen. De buurt blijft dan achter met een uitgesloopt leegstaand pand. Vanuit die situatie wordt het vrij makkelijk voor Bakker of een andere eigenaar om een ander plan (lees: sloop) door te drukken.
Het is opvallend dat dit soort projectontwikkelaars bij de ontwikkeling van een dergelijk pand heel weinig rekening houden met de buurt. Vanuit hun optiek is dat ook enigszins begrijpelijk: zij zijn de eigenaar en voeren een bouwplan uit op de vrije markt.
In onze dichtbebouwde omgeving past deze houding echter niet meer, het gebouw is een dominant aspect van de buurt en de verbouwing, functie en uitstraling hebben op meerdere vlakken een grote impact. De overheid zou zich hier op zijn positie moeten bezinnen en (zeker als zij ook nog eens eigenaar is) aanvullende eisen moeten stellen. In praktijk gebeurt dit veel te weinig, met als resultaat dat de krakers de buurt moeten inlichten over de stand van zaken omtrent de plannen van Bakker.
Een nieuw perspectief op bouwen in de stad zou zeer wenselijk zijn in de gemeenteraad. Of de raad op dit niveau over de stad wil of kan nadenken is dan een tweede