De rechtse resten

Ik geniet wel van de kamikaze-act die Trots op Nederland uitvoert. De volgelingen van Rita Verdonk haalden 62 zetels bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2010. Maar anderhalf jaar later zijn er al tien ToN-vertegenwoordigers opgestapt. Met behoud van hun zetel, dat spreekt voor zich. Het is een duiventil, zoals de landelijke ToN ook een duiventil was. Daar hielp zelfs het fotoshoppen van Rita’s wallen niet meer tegen (zie het verkiezingsplakkaat hieronder). Het is een kwestie van maximaal 2,5 jaar (nieuwe verkiezingen) of Rita’s zelfmoordcommando heeft het karwei geklaard. Van ToN naar nOt, in recordtijd.

Nu nog die andere rechtse club, van Geert. Hoewel zijn vertegenwoordigers van incident naar affaire struikelen (deze week weer het bericht over Dion Graus, die wel -hoe lief- de muizen in de Tweede Kamer redt, maar er niet voor leek terug te deinzen om zijn zwangere vrouw te mishandelen), blijft de PVV hoog scoren in de peilingen. Mensen die op deze racistische beweging willen stemmen zijn mijns inziens óf behoorlijk dom óf behoorlijk kwaadaardig. Een combinatie van beide is uiteraard ook mogelijk.

Enfin, ook aan de PVV komt een eind. Je kunt een heel volk een beetje beduvelen en je kunt een paar mensen altijd belazeren, maar een heel land de hele tijd bedonderen; dat zit er niet in.   

0 gedachten over “De rechtse resten”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *