In 1990 nodigde Tony van der Meulen, de hoofdredacteur van weekblad De Tijd, me uit voor een lunch. Het werd een kort etentje. Hij vroeg me om elke maand een artikel te gaan schrijven voor zijn opinietijdschrift. Ik zei dat ik even moest kijken hoe dat te combineren was met mijn werkzaamheden voor dagblad De Typhoon. Waarop Van der Meulen me vroeg of ik soms liever bij dat boerendorpsblaadje wilde blijven dan bij zijn weekblad. Ik vond zijn opmerking dermate bot dat ik antwoordde dan liever voor het dorpsblaadje te blijven schrijven. Einde lunch.
Een jaar later fuseerde het noodlijdende De Tijd met de ook al sukkelende Haagse Post. En twee jaar later gingen De Typhoon en De Zaanlander samen, ook al uit bezuinigingsoogpunt. Omdat kort daarna De Telegraaf alle aandelen van de nieuwe krant opkocht, zegde ik met spijt in het hart de medewerking aan Dagblad Zaanstreek op. Voor het Telegraaf-concern wil ik niet werken.
Inmiddels zijn we twintig jaar verder. Vorige week maakte HP/De Tijd bekend te zullen stoppen als weekblad. Het redactierestant gaat een maandelijkse frequentie combineren met een website. Zie het maar als zelfmoord op termijn. Over Dagblad Zaanstreek doet inmiddels het hardnekkige verhaal de ronde dat het binnenkort een insteekblaadje wordt van De Telegraaf. Daarmee is dan ook het laatste lokale bolwerk van min of meer onafhankelijke journalistiek ten onder gegaan.
Volgens mij is er nog toekomst voor een lokaal dagblad. Een gratis, huis-aan-huis verspreid blad zelfs, dat kan overleven op basis van advertenties. En dat wordt samengesteld door journalisten met oog voor het nieuws en respect voor hun lezers. Lijkt me een mooie uitdaging voor een investeerder met durf.
