Veel rumoer was er de afgelopen week over het advies van het College voor Zorgverzekeringen om dure medicijnen niet langer te vergoeden. Het ging daarbij om medicijnen tegen de ziekte van Pompe en de ziekte van Fabry. Het werd een pijnlijke discussie, vooral voor de patiënten die lijden aan voornoemde twee kwalen. En tegelijkertijd was het een aanloopje naar een verdergaand debat over hetgeen in Nederland wel of niet vergoed dient te worden.
De geneesmiddelen die het CVZ van de lijst wil hebben zijn werkzaam. Daar is iedereen het over eens. Maar vreemd genoeg is er niet of nauwelijks discussie over niet-werkzame pillen en behandelwijzen. Wanneer ik een blik werp in mijn eigen vergoedingenpolis zie ik dat Zilveren Kruis/Achmea meebetaalt aan alternatieve therapieën. Kwakzalverspraktijken als homeopathie en acupunctuur worden tot maximaal €840,- per jaar vergoed. Homeopathische pillen en poedertjes worden in sommige gevallen ook betaald, ondanks dat al lang is aangetoond dat ze geen van alle werken. En ook hierbij kan het gaan om vele honderden euro’s per persoon per jaar.
De kwakzalverslobby is machtig en politici zijn bang voor stemmenverlies door niet-werkzame rommel uit de zorgverzekeringen te knikkeren. In plaats daarvan gaat de twist over medicijnen die wel helpen, maar slechts enkele tientallen mensen een langer en prettiger leven schenken. Die paar zieke kiesgerechtigden zullen de doorslag niet geven op de uitslagenavond, de volksstammen die geloof hechten aan nepmedicijnen wellicht wel. Dat de ethiek aan de kant wordt geschoven om het zeteltal op peil te houden is helaas niets nieuws. Maar wil je daadwerkelijk miljarden bezuinigen op de almaar stijgende zorgkosten, dan is het wel zo logisch om als eerste de kwakzalversvergoedingen aan te pakken.
