Twee weken geleden bezocht ik in Amsterdam het IISG, het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis. Daar lag -uiteraard onder heel veel meer- een tekst over het bestuur van de Zaandamse Sociaal-Democratische Arbeiderspartij in de Tweede Wereldoorlog.
De man die deze en andere SDAP- en PvdA-stukken had geschonken aan het IISG was Joost de Moor. Toen ik bij het IISG zijn, mij verder nietszeggende, naam noemde veerde de dame achter de balie op. “Ach”, zei ze: “Joost de Moor. Dat is zo’n aardige, vriendelijke man. Hij is inmiddels in de tachtig, maar hij komt hier nog wel eens.” In alles straalde ze uit dat de bejaarde heer De Moor tot haar favorieten behoorde.
Gisteren sloeg ik Het Parool open en las daarin -uiteraard onder heel veel meer- de overlijdensadvertentie van Joost de Moor uit Zaandam. Deze voormalige chef boekhouding en administratie van de PvdA is 83 jaar oud geworden.
Mag ik deze aardige, vriendelijke stadgenoot bedanken -al is het in zijn geval postuum- voor het bewaren en vervolgens aan het IISG schenken van enkele nuttige stukken over de Nederlandse sociaal-democratische beweging gedurende de afgelopen eeuw?
Hoi Erik, de familie was blij met je blog (ben je een broer van Mieke?)
Hallo Sabine,
Dat is mooi om te horen. En inderdaad, we zijn broer en zus.
Pas onlangs hoorde ik dat Joost de Moor is overleden. Ik moest terugkijken op de tijd dat hij voorzitter was van het wijkcentrum Slotermeer begin zeventigerjaren. Ik was toen wijkopbouwwerker bij de Raad voor het Maatschappelijk Welzijn en moest toen het wijkcentrum begeleiden naar de status van wijkopbouworgaan.De Moor was iemand die mensen en instanties tot elkaar bracht op een onnavolgbare wijze. Vriendelijk, met kracht van argumenten en een groot doorzettingsvermogen. Bij de ambtenaren van Amsterdam wist hij respect af te dwingen. Hij zou een fantastische burgemeester zijn geweest. Ik heb veel van hem geleerd en maak dat waar in een aantal bestuurlijke functies.