In de Volkskrant van vandaag was aandacht voor citaten van recensenten op boekomslagen. Die zijn per definitie positief, ook als de oorspronkelijke bespreking dat niet was. Voorbeeldje. Toen dagblad Trouw over Leon de Winters nieuwste boek VSV schreef: “Soms is hij erg lang van stof en valt hij in herhaling, maar de meeste tijd houdt hij je soepeltjes in de ban” werd dat op de VSV-achterflap: “De Winter houdt de lezer soepeltjes in de ban.” Daarmee werd niet alleen het originele citaat verminkt, maar ook nog eens inhoudelijk geweld aangedaan.
Zo nu en dan wordt aan auteurs gevraagd om iets positief over de nieuwe geestesvrucht van een collega te zeggen, opdat de achterflap kan worden gevuld met gejuich. Jelle Brandt Corstius doet niet aan ‘blurbs’, zoals deze aanbevelingen heten. Hij vindt het moeilijk om nee te zeggen en wil niet hoeven kiezen. Daar valt veel voor te zeggen. Toen Geert Mak via via mijn manuscript over verzetsheld Walraven van Hall in handen kreeg, stuurde hij er een enthousiaste mail over. Waarna hij desgevraagd liet weten dat hij zijn loftuiting liever niet publiek gemaakt zag worden. Hij kreeg om de haverklap de vraag iets enthousiasmerends te zeggen over een nieuw boek en ging daar uiterst selectief mee om. Jammer voor mij, maar ik kan me zijn gedachtegang prima voorstellen.
Volgend jaar verschijnt er een herdruk van Walraven van Hall. Premier van het verzet (1906-1945). Geactualiseerd en wel. En misschien zelfs met wat aanbevelingen van recensenten. Ik zal in dat geval proberen om de blurbs niet te veel uit hun verband te trekken.
