Jeroen Pauw maakte in het blad Broadcast Magazine bekend zijn allereerste tv-reportage bij elkaar te hebben verzonnen. Voor het EO-programma Tijdsein -we spreken over eind jaren ’70- moest hij mensen laten reageren op woorden. Hij kwam terug met taalpareltjes als ‘Als we geen taalonderwijs krijgen, is het paleis van de dam’ en ‘Impasse, is dat niet een vervoeging als je hele strakke kleren aanhebt, waar je net impasse?’. Het waren fantasieën van Pauw zelf, uitgesproken door zijn zus, moeder en vader.
In de journalistiek wordt meer gefantaseerd dan u (hopelijk) lief is. Op mijn vorige woonadres had ik een benedenbuurvrouw die als freelancer werkte voor enkele landelijke damesbladen. Soms kwam ik haar tegen in het trappenhuis, waarbij ze me nog wel eens vragen voorlegde over de meest uiteenlopende onderwerpen. Mijn al dan niet aangepaste antwoorden waren kort daarna te lezen in de Margriet of de Libelle (of was het de Viva?). Mijn voornaam was dan veranderd in een vrouwelijk equivalent (de achternaam werd achterwege gelaten, want die maakte controle mogelijk) en mijn leeftijd werd consequent teruggeschroefd naar een getal dat beter aansloot bij de lezende doelgroep.
In het Volkskrant Magazine staat elke week een ‘Lieve Lita’-achtige probleemrubriek. Deze week stond daarin het relaas van een 12-jarig, naamloos meisje wier vader vreemd ging. “Ik zie mijn vader liever gelukkig met een andere vrouw, dan dit schijngeluk”, schrijft ze onder meer aan de redactie. Hoe komt het toch dat ik niet kan geloven dat een 12-jarige dit soort volwassen zinnen uit haar computer weet te krijgen?
Gisteren de tv-uitzending gezien over de rellen in Gouda, vijf jaar geleden, waarbij ‘Marokkaans tuig’ buschauffeurs zou hebben mishandeld? Bleek een gigantische leugen te zijn van De Telegraaf, gesteund door Geert Wilders. Waarmee eens te meer duidelijk werd wie nou eigenlijk het tuig was.
