Marjon van Royen: adios

Omdat journalisten nu eenmaal graag journalisten interviewen mocht NOS-correspondente Marjon van Royen gisteren een pagina lang leeglopen in de Volkskrant. Marjon was dertien jaar lang verslaggeefster in Zuid-Amerika voor de NOS. Regelmatig verscheen ze met een invoelende reportage in beeld bij het Journaal. Maar hoofdredacteur Hans Laroes wilde dat de buitenlandmedewerkers rouleerden en dus moest ook Marjon plaatsmaken. Sinds afgelopen week is ze werkloos, aangezien ze een vervangende baan op de Antillen beneden haar stand vond. 

Het verhaal was niet nieuw. Eerder had Marjon al haar beklag mogen doen in onder meer de VARAgids en via Radio 1. Hier was sprake van een arbeidsconflict, zoveel werd duidelijk. Over het ontslag van de Verkadeboekhouder of de vakkenvuller van Albert Heijn leest u zelden iets, maar dat zijn dan ook geen mediamensen. Voor Marjon en haar collega’s gelden andere wetten.

Ik heb eenmaal het genoegen gehad met Marjon in aanraking te komen. Dat was ruim voor haar vertrek naar Zuid-Amerika. Marjon wilde een reportage maken over de extreem-rechtse housescene. Via een gemeenschappelijke vriendin ontstond er contact en we maakten de afspraak dat ik Marjon zou begeleiden tijdens een bezoek aan de Hemkade, waar een grootschalige gabberparty geprogrammeerd stond. Ik kocht twee toegangskaarten à veertig gulden en wachtte haar de bewuste avond op. Het was stervenskoud bij de ingnang van de feesthal en al wie er ook kwam; geen Marjon. De dagen erna heb ik nog geprobeerd om haar te bereiken, maar de verslaggeefster zweeg tot mijn ergernis in alle talen. Avond verpest, geld kwijt.

Laten we het er maar op houden dat Marjon en ik een langlopend arbeidsconflict hebben. Kom je snel terug naar Nederland, Marjon? Afgelopen maand vertoonden zich weer wat rechts-extremisten in Zaanstad. Voor veertig euro wijs ik je de weg.