Iedereen die op zijn/haar rust gesteld is, raad ik het schrijven van een blog met vrijmoedige opinies hartgrondig af. Het geeft namelijk nog wel eens gezeur. Dat er via de digitale brievenbus reacties op komen, is prima en zelfs wel prettig. Die tonen in ieder geval aan dat de stukjes gelezen worden. De achthonderd opiniërende verhaaltjes die ik sinds 3 oktober 2010 schreef, leverden honderden instemmende en afkeurende reacties op. De blogs droegen bij aan de val van het racistische Statenlid Monica Nunes. Af en toe konden het Noordhollands Dagblad en andere media hun voordeel doen met de verstrekte gegevens. En ze genereerden reacties van malloten.
In mijn quarantainebox zitten nog altijd zeven berichten van mensen in de war. Zoals van de man die in zijn kind de reïncarnatie ziet van een bekende verzetsheld (Waarom keren de doden toch nooit terug op aarde als voormalig medewerker bij een plantsoenendienst?). Er is de Zaandammer die zeker weet is dat je met homeopatische middelen kanker kunt genezen. Ook hij bleef buiten uw blikveld. En ik heb een enkel racistisch weerwoord apart gezet, uit het zicht van de lezers. Dat soort berichten doet pijn aan de ogen en is schadelijk voor de omgeving. Kritiek is welkom, maar waar de grenzen van het strafrecht worden overschreden gaat de deur op slot.
In die 2,5 jaar leidden mijn stukjes ook een paar maal tot juridisch gedoe. De homeopaat deed aangifte en moest helaas vernemen dat de zaak niet voor de rechter werd gebracht (hij kreeg het overigens wel voor elkaar dat ik op het politiebureau werd ‘gehoord’). En dan was er het telefoontje van dat voormalige raadslid. Eerst vroeg hij vriendelijk of ik het verhaaltje waarin hij figureerde van het web wilde halen. Toen ik antwoordde daar niets voor te voelen, liet hij weten dan andere stappen te zullen zetten. Hij deed wat hij eerder -en vaak met succes- deed bij publicisten die hem in minder gunstig verband noemden: hij gaf zijn advocaat opdracht een brief met dreigementen te sturen. Uiterlijk 11 maart jongstleden diende ik mijn tekst van internet te hebben verwijderd, liet die advocaat mij in een gepeperde brief weten. En anders zou er een kort geding volgen.
We zijn inmiddels bijna twee maanden verder. Na mijn antwoord dat ik geen enkele reden zag om het bewuste verhaal te schrappen bleef het oorverdovend stil. Wat toch vreemd is wanneer je met een kort geding dreigt. Dan is er immers een spoedeisend belang. Jammer dat veel andere publicisten wel geloof hechtten aan het juridisch gebluf en overgingen tot zelfcensuur.
Eens kijken wie we de komende tijd nog meer op de kast krijgen, ook als dat helemaal de bedoeling niet is. Voor de gekwetsten onder u: probeer niet om via de rechter uw gelijk af te dwingen. Zonde van uw tijd, uw energie en uw geld. Stuur simpelweg een reactie per mail. Zolang die binnen de grenzen van de wet blijft en geen pleidooi is voor kwakzalverij plaats ik ‘m. Iedereen tevreden. Toch?
800 verhaaltjes… Dat is een hele prestatie en ik vraag me af hoe je daar steeds maar weer tijd voor vindt. Ik schat dat ik de laatste 100 gelezen heb. Meestal is dat de moeite waard.
Kortom: bravo!
Toen ik als wethouder een open spreekuur had, kreeg ik iemand op bezoek die vond dat Zaanstad zich moest voorbereiden op bezoek van buitenaardse wezens. Een ander vond dat ik voorop moest lopen om de bromfiets te verbieden. Hij had immers op mij gestemd, dus moest ik doen wat hij vond. Ga vooral door Erik, met het schrijven van prima stukjes!
Harm Jan Egberts.
Harm Jan, dank voor de aanmoediging.
Harm Jan, dank voor de aanmoediging.
Jouw columns geven een heldere kijk in een mistige wereld, waarin mensen zoals jij hard nodig zijn met een scherpe ‘virtuele’ pen. Kortom Erik, ga door!