De Nieuwe Linie is terug. Eenmalig en alleen digitaal. En dat is misschien maar beter ook. Het resultaat, mogelijk gemaakt door de Volkskrant, is een tamelijk ongeïnspireerd stapeltje notities van wat grijze knarren.
Voor wie DNL niet kent: dit weekblad verscheen tussen 1963 en 1982 en was het resultaat van een groepje kritisch katholieken die het licht zagen en linksaf sloegen. Radicaal links, in de meeste gevallen. Het leidde nogal eens tot feitenvrije en met progressieve vooroordelen doorspekte artikelen. Daarin werd bovendien regelmatig hardhandig afgerekend met de voormalige moederkerk. Meer dan enkele tienduizenden abonnees kreeg DNL nooit en dat betekende na bijna twee decennia het einde.
Een van de redactieleden destijds was Jac. Vroemen. Ik kreeg met hem te maken omdat hij na de Werdegang van zijn weekblad leraar werd op de School voor de Journalistiek in Utrecht. Hij begeleidde onder meer een groep studenten die een studiereis naar Kameroen zou maken. Ter voorbereiding nodigde hij een daar residerende Nederlandse bisschop uit voor een gastles, een aardige man die verhalen vertelde en onze vragen beantwoordde. In een van zijn verhalen viel een paar keer het woord ‘maniok’. “Meneer, wat is maniok?”, vroeg ik hem. Dat had ik beter niet kunnen doen. Na de les kreg ik te maken met een briesende Jac. Vroemen. Ik had het gewaagd om de eerwaarde aan te spreken met ‘meneer’, waar het ‘monseigneur’ moest zijn. En ik had moeten weten wat maniok was. Met zulke studenten ging hij net zo goed niet als begeleider naar Kameroen. Mijn reactie dat ik als niet-katholiek de aanspreektitel ‘meneer’ beleefd genoeg vond en niet van plan was om die houding te wijzigen deed de rest. Vroemen bleef in Nederland, zijn studenten vertrokken zonder hem (en hadden een fantastische maand, maar dat is een ander verhaal).
Met het oog op een te schrijven boek beheer ik momenteel een stapeltje artikelen uit De Nieuwe Linie. Opvallend is vooral het aantal onjuiste aannames in de verhalen. Geen wonder dat een van de hierdoor getroffenen een rechtszaak aanspande, waarna de publicisten Rudie Kagie en Jac. van der Meulen diep door het stof moesten.
Het gaat momenteel niet goed met de opinieweekbladen. Het einde van de houdbaarheidsdatum komt langzaam in zicht. DeNnieuwe Linie sneuvelde al veel eerder. Erg veel hebben we er geloof ik niet aan gemist.
Tijdens mijn eerste maanden als docent op de School voor de Journalistiek volgde ik diverse lessen van collega’s. Eén van hen was Jac Vroemen. Toen ik bij hem de klas binnenliep keek hij mij aan en meldde: “jij hebt een zwart aura, dat heb ik nog nooit bij iemand gezien”… het kwam nooit meer goed tussen Jac en mij.
Ik dacht al, wat hangt er nou boven je hoofd?