Niets menselijks is de mensen vreemd, en dus wordt er gegraaid. Gegrepen door het grote geld lijken steeds meer mensen op zoek naar een topinkomen. Sommigen lukt het ook nog. Ze slagen er in om meer geld binnen te harken dan ze gedurende vier levens op kunnen maken. Halen, hebben, houden; u kent ze wel. Bonusmannetjes (en een enkele vrouw) zijn het. Te vinden in het bedrijfsleven, maar ook in de (semi-)publieke sector.
Om de graaicultuur een heel klein beetje aan banden te leggen nam het parlement de Wet Normering bezoldiging Topfunctionarissen (WNT) aan. Die wet stelt voor de hoogste functionarissen in de (semi-)publieke sector een maximum jaarinkomen vast van 130% van een ministerssalaris. Dat is nog steeds waanzinnig veel geld (€228.599,-) maar à la. Het idee erachter is aardig en goedbedoeld. Voor meer informatie moet u maar eens kijken op www.topinkomens.nl.
Er ontstaat nu echter een onbedoeld bijeffect. Alle organisaties die een subsidierelatie hebben met de overheid moeten sinds 1 januari 2013 verantwoording afleggen. Voortaan dienen ze in hun jaarrekening (ik citeer even uit de brief die Zaanstad deze week verstuurde) ‘het aantal FTE overhead ten opzichte van het totaal aantal FTE’ op te nemen. En daarin ook ‘de kosten voor primaire werkzaamheden en de overheadkosten’ daarin vast te leggen. Wat er met die laatste zin wordt bedoeld: geen idee.
Wat het effect van de maatregel is weet ik wel. De organisatie waar ik werk heeft een omzet die nog niet eens in de buurt komt van dat maximaal toegestane jaarsalaris. De hoogst gesalarieerde verdient bruto iets meer dan 10% van dat maximale inkomen. De kans dat er ooit iemand ooit in de buurt van dat maximumbedrag komt is nul. Dat weet de gemeente natuurlijk ook wel. Maar ja, regels zijn regels. En de bureaucratie dient wel gevoed te worden. Dus dient er extra papier te worden geproduceerd, hoe overbodig ook.
Zoals oud-staatssecretaris Jan Schaeffer in zulke situaties zei: “Is het beleid, of is er over nagedacht?”
Graaiers, bedankt!
