Een McJob is een low-paying, low-prestige, dead-end baantje. Aldus Wikipedia, dat als bron onder meer verwijst naar de moderne klassieker Generation X. Waardeloos werk dus, waar weinig belangstelling voor bestaat. Het lijkt er op dat het politieke ambt, en dan met name dat van gemeenteraadslid, inmiddels de McJob-status nadert. Een goed raadslid maakt lange dagen tegen een niet al te hoge vergoeding en krijgt als tegenprestatie de hoon van de natie over zich heen. Het is maar waar je zin in hebt.
De gemeente Oostzaan organiseerde een bijeenkomst met de titel ‘Raadslid, iets voor u’, maar de wervingscampagne die gisteren zijn beslag moest krijgen werd afgelast. Er was simpelweg geen belangstelling voor. Nu is in het minieme Oostzaan het politieke afbrandrisico wel erg groot -voor je het weet ben je daardoor de paria van het dorp-, maar ook in andere gemeenten hebben ze steeds meer moeite om capabele bestuurders te werven.
Keer op keer is te lezen over spookraadsleden en andere would-be-politici die het verpesten voor de goedwillenden. Het is makkelijker dan ooit om hoog op de kandidatenlijst van een politieke partij te komen, bij gebrek aan concurrentie. Het gevolg is dat de gemiddelde kwaliteit daalt, het aantal profiteurs toeneemt en het beeld wordt versterkt dat de politiek wordt gedomineerd door zakkenvullers en incapabele plucheklevers.
Is er een oplossing? Vast wel, al zal die niet simpel zijn. Het kan geen kwaad om het aantal raadsleden drastisch te verminderen -de meesten fungeren toch alleen maar als stemvee- en zich misdragende volksvertegenwoordigers harder aan te pakken. Partijen kunnen kritischer kijken naar hun eigen selectiebeleid. En bovenal werken aan de eigen integriteit en betrouwbaarheid. Het is wellicht een beginnetje van zuiverder politieke besluitvorming. Al zal er een lange adem nodig zijn om het verloren vertrouwen te herwinnen.
In maart 2014 zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. Eens kijken welk schuim er dit keer komt bovendrijven.
