Een vloek en een zucht

Ik ben netjes opgevoed. Mijn ouders leerden me respect te hebben voor andersdenkenden. Dat vloeken en schuttingtaal kwetsend konden zijn voor gelovigen. Tientallen jaren hield ik, atheïst tot in de kist, me vast aan die wijsheden. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik een pastor ontmoette die bijzonder bedreven bleek in het verwensen van de god die hij diende. Dat kwam waarschijnlijk door zijn katholicisme, hield ik mezelf voor. Die mensen waren nu eenmaal wat soepeler van geest. Vervolgens werd ik verrast door de gereformeerde (inmiddels oud-)chef van deze krant. Viel een idee niet bij hem in de smaak, dan zei hij ‘er geen strakke plasser van te krijgen’. Het kan aan mij liggen, maar ik had het gevoel dat er iets wrong, op geestelijk gebied.

De afgelopen maanden werd ik een aantal malen verrast door respectievelijk een andere gereformeerde en een moskeebestuurder. Beiden konden vloeken als de spreekwoordelijke bootwerker en lieten niet na dat zo nu en dan te bewijzen. Wellicht dat het voor hen een bevrijding of een emancipatieproces was, maar ik ben sindsdien een beetje van mijn geloof gevallen.     

0 gedachten over “Een vloek en een zucht”

  1. “toen ik een pastor ontmoette die bijzonder bedreven bleek in het verwensen van de god die hij diende.”
    Dit getuigd van veel humor. Als atheïst kan ik voor zo iemand veel respect opbrengen voor de persoon zelf en zijn geloof. Potverdriedubbeltjes…zucht!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *