In Zaanstad gebeurt veel half. Van oudsher. Toen de Den Uylbrug werd ontworpen was al bekend dat hij te weinig rijstroken had voor toekomstig verkeer. Twintig jaar na de onthulling moest-ie alsnog worden verbreed, tegen aanzienlijke meerkosten. Aan het eind van die brug ligt een fietstunnel. Aan één kant betegeld met grappige patronen. De andere zijde bestaat uit kaal beton. Het tegelbudget was namelijk sneller op dan gedacht. Een paar kilometer noordelijker kruist het spoor naar Purmerend de Provincialeweg. Het ene traject gaat met een boog over de weg heen, het andere hindert van oudsher auto’s en fietsers. Voor twee bogen was geen geld.
Afgelopen maand is achter mijn huis de sloot gebaggerd. De opgeviste fietsonderdelen en houtrestanten werden keurig op de kant gelegd. En bleven daar liggen. Tot de buurtjeugd het afval terugwierp. Inderdaad, van de wal in de sloot. Zoals overigens elk jaar gebeurt. Zaanstad bezit namelijk wel bagger-, maar geen opruimfinanciën.
De gemeente heeft zich bij de situatie neergelegd. En de eigen triple-A status afgewaardeerd door ZNSTD te creëren. Halver kan het niet. Jammer alleen dat zowel het grofvuil als veel gemeenschapsgeld helemaal in het water verdwijnt.