Toen ik in 2002 gemeenteraadslid werd, ontstond al snel het idee om een sleutelroman te wijden aan de dagelijkse politieke gang van zaken. Een jaar later liet ik het idee los. Het boek zou totaal ongeloofwaardig worden. Er kwamen in die korte tijd te veel ‘affaires’ voorbij om in een fictief verhaal te verwerken. Zowel politieke spelletjes voor en achter de schermen als politici die vreemdgingen -al dan niet met elkaar-, parenclubs bezochten of anderszins niet voldeden aan het beeld dat veel mensen nog altijd hebben van de politiek.
Waar het politiek misging heb ik geprobeerd dat aan de orde te stellen. De andere escapades beschouwde ik als privézaken. Het gaat niemand iets aan wie met wie tussen de lakens kruipt, behalve de direct belanghebbenden. Waarbij ik een uitzondering maak voor religieuze moraalridders die het huwelijk heilig verklaren, maar vervolgens buiten de deur snoepen. Die ben ik, voor zover mij bekend, echter niet tegengekomen tijdens mijn twaalf jaar in en om het gemeentehuis van Zaanstad.
Wat Onno Hoes met zijn lover(s) heeft uitgevreten gaat Onno Hoes aan. En eventueel Albert Verlinde. Hetzelfde geldt voor Hoes’ topless pose op Grindr (Komisch advies van Georgina Verbaan: “Alleen je tieten laten zien als je er veel geld voor krijgt.”). Dat de gemeenteraad van Maastricht nu al twee keer bijeen is geweest om over ‘Onnogate’ te praten komt op mij tamelijk hypocriet over. De man heeft geen misdaad begaan. Dat roddeltypes als Beau van Erven Dorens en Evert Santegoeds wraak willen nemen op concurrent Verlinde is te begrijpen -niets misselijks is hen vreemd. Maar dat politici die zichzelf serieus nemen met ernstige gezichten urenlang debatteren over de mogelijke ‘gevolgen’ van een buitenechtelijk acterende burgervader is van de zotte.
Volgens mij is het tijd om te discussiëren over het functioneren van een deel van de Maastrichtse raad.
