Hoe meer dagbladen hun eindredactie wegbezuinigen, hoe veelvuldiger het aantal verhaspelingen in de berichtgeving. En hoe meer verschrijvingen, hoe groter de pret. U kent ze wel, de teksten waarin een ‘reünie’ per abuis verandert in een ‘ruïne’. Het juistheidsgehalte van de getroffen artikelen wordt er weliswaar minder door, maar daar staat veel genot tegenover. Ik beleef een bijna kinderachtig plezier bij de krantenkop ‘Zelf bestrijden van mensen probleem voor veel wespen.’ De ‘scryptische omschrijving’ en de conclusie dat ‘daar geen hond naar kraait’ doen het ook altijd goed.
De gemeenteraadsverkiezingen zijn aanstaande. Het was reden voor Het Parool om een stuk te wijden aan de vraag of we onze voorkeurspartij via de stemcomputer of met een rood potlood moeten kiezen. In een verslag van het Kamerdebat daarover vielen de naam van het Kamerlid, zijn partij en het laatste woord van de alinea onbedoeld samen. Het resultaat is vermeldenswaardig. ‘Roelof Bisschop, namens de SGP: “Als de heer Schouw bereid is zijn voorstel zo aan te passen dat de kleur oranje gebruikt mag worden, wil ik het wel in de fractie bepreken.”’
Op naar stembus, al dan niet met een correctiepotlood.
