The Rolling Stones komen naar Pinkpop. In ruil voor een bedrag waarvan het Zaandamse poppodium De Kade ruim tien jaar had kunnen draaien. De kaarten waren vorige week zaterdag binnen een half uur uitverkocht. Nog altijd zijn tienduizenden Nederlanders bereid een klein kapitaal te doneren om deze antieke geldmachine liedjes van veertig jaar terug te zien en horen spelen. Ik heb medelijden met de andere festivalbands. Ze zijn op slag gedegradeerd tot voorprogramma van Jagger en de zijnen.
In de jaren ’80, toen The Stones ook al een mooie toekomst achter zich hadden, at ik met wat vrienden in een Amsterdams restaurant. Het was de tijd dat ik onder meer poprecensies schreef voor dagblad De Typhoon. Er stond muziek op in het eethuis. Lekkere muziek zelfs, van een bluesbandje. Toen de ober langskwam vroeg ik hem naar de naam van de groep. Hij glimlachte, legde een hand op mijn schouder en zei vaderlijk: ‘Jongen, dít zijn nu The Rolling Stones.’ Het zou best kunnen dat ik vervolgens van schaamte onder de eettafel ben gegleden, maar dat heb ik verdrongen.
Ik vond The Beatles altijd al beter.
