GroenLinks bestaat 25 jaar. Hoera?

GroenLinks bestaat een kwart eeuw en viert dat. Tot zover klinkt alles logisch. Maar wat valt er vandaag eigenlijk te vieren? De partij is nooit geweest wat het had moeten worden, in de woorden van Femke Halsema ‘een ideeënpartij op zoek naar macht’.

Iets meer dan 25 jaar geleden was ik in Zaanstad betrokken bij de onderhandelingen over de vorming van een lokale Groen Links-afdeling (toen nog met een spatie in de naam). Ik deed dat, met vier anderen, namens de PSP. De gesprekken gingen moeizaam. Met twee van de drie andere beoogde participanten, de PPR en de EVP, vielen wel afspraken te maken. Er rolden weliswaar compromissen uit -logisch wanneer je progressieve evangelisten en ietwat zweverige natuurliefhebbers wilt laten samengaan met radicale pacifisten-, maar aan wederzijds vertrouwen ontbrak het niet.

Heel anders lag dat met de CPN. Die overlegde niet, maar stelde eisen. Zo moest zowel de nummer 1 als de nummer 3 bij de eerstvolgende gemeenteraadsverkiezingen een communist zijn. De CPN had immers een glorieus verleden en verreweg de langste ledenlijst van de vier beoogde coalitiepartners. (Later bleek overigens dat de CPN-ledenlijst voor een groot deel bestond uit wanbetalers en jaren eerder gestorven aanhangers.) Enfin, zo waren er nog wat dogma’s en geboden. In het CPN-kantoor op de Nicolaasstraat kwam het na felle debatten tot een schorsing. De PSP-onderhandelaars hielden beraad. Uiteindelijk stemden drie PSP-onderhandelaars voor het opgaan in Groen Links, ondanks de CPN-houding, en twee tegen. Eén van die twee was ik. Gedesillusioneerd liep ik na afloop naar huis. Toen bij de beslissende ledenvergadering eerst de stemmen staakten en er in een tweede, gemanipuleerde stemronde alsnog een meerderheid voor de vorming van GroenLinks-Zaanstad koos, haakte ik af. En met mij bijna de helft van de Zaanse PSP-leden: zij stapten niet over naar de nieuwe partij.

Een deel van de afhakers vormde in 1995 ROSA. Anno 2014 is dat clubje dwarsliggers in de gemeenteraad van Zaanstad groter dan GroenLinks, toch echt een samenvoegsel van niet minder dan vier andere partijen. Landelijk is het beeld niet veel anders. GroenLinks is voorbij gestormd door de SP en meerdere voormalige PSP-prominenten (zoals Frank Köhler en Erik Meijer) stapten over naar de club van Emiel Roemer. GroenLinks is een politiek kruimeltje geworden. 

Aanstaande donderdag stem ik, zoals meestal, GroenLinks. Ik ken Judith Sargentini, de nummer 2 op de Europese lijst en vind haar een aanwinst. Zoals ik wel meer GroenLinksers aanwinsten vind in het politieke landschap. Maar o, wat zonde dat het geheel bepaald niet meer is geworden dan de som der delen.

GroenLinks

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *