Plotseling fladderde hij of zij onbeholpen door de tuin. Wekenlang had er bedelend getsjilp geklonken vanuit het nestkastje. De naar schatting drie of vier pimpelmezen hielden alleen even hun snavels wanneer de langzamerhand overwerkte ouders er voedsel in propten. Het schrille gepiep veranderde gaandeweg in een iets volwassener geluid, alsof de jonkies de baard in hun keel ontwikkelden. Hoorbaar bleven ze, maar hoe ze er uitzagen: geen idee.
En toen was ik onverwacht getuige van de eerste pimpelmees die zich had ontworsteld aan de donkere nestkast. Aarzelend en zoekend sprong het gevederde pluisje van tak naar tak. Bengelde even op zijn of haar kop aan de Hibiscus. En piepte als vanouds om voedsel.
Maar wacht eens, wat gebeurde daar? Het meesje hapte begerig naar een langskomende vlieg. Die wist te ontsnappen aan de vooralsnog onhandige jager. Geen nood. Vader en moeder brachten nog altijd proviand langs. Vliegjes, muggen en torren; het maakte niet uit. Alles wat zojuist nog leefde en het goede formaat had verdween naar binnen bij het gulzige nageslacht.
Wat een agressieve vleesverslinders waren dat eigenlijk, pimpelmezen. Je zou er bijna een stille tocht tegen organiseren.
Na 4 jaar een nest Pimpels gehad hebbende, heb ik een cameratje gemonteerd in ons huissie. Dit jaar een nest van 8 eieren van dichtbij mee kunnen maken. De kinderen zette de camera het liefst de gehele dag aan. We hebben mee kunnen maken dat ze één voor één uitvlogen, geweldig. Oké; wij zijn geen vegatariërs, maar hadden wel even last van een emptynestsyndroom.