Er zijn van die ochtenden….

Dinsdagmorgen. Een jongen, 14 jaar op z’n hoogst schat ik hem, fietst vanaf de Gedempte Gracht tussen de vele voetgangers door achteloos richting de Beatrixbrug. Ik, komend uit de Westzijde, moet vol in de remmen om te voorkomen dat hij me ramt. De aanstichter slalomt kwaad kijkend om me heen en roept gebiedend: “Fiets dan ook door, man.” Op mijn zwakke repliek (“Niet zo brutaal jij. Je komt van de stoep afgefietst, malloot.”) volgen een smalende blik en wat scheldwoorden. Vervolgens verdwijnt hij snel uit het zicht.

Woensdagmorgen. Het is nog geen acht uur als een automobilist luid en vaak toeterend onze straat komt ingereden. Hij parkeert zijn voertuig twee deuren verderop, duwt het portier open en gooit wat afval naar buiten dat even daarvoor nog in zijn asbak zat. Daarna stapt de bestuurder de tegenovergelegen woning binnen. Het autoportier blijft openstaan en blokkeert minutenlang de stoep. Uit het binnenwerk van de wagen schalt snoeihard en meedogenloos de zanger van Meatloaf. Een betere manier om bewoners te wekken is nauwelijks denkbaar.

Er zijn ochtenden die je begint met een lichte moordlust. Dit waren er twee.