De vrouw aan de deur had een superaanbieding. Ons huisadres stond geregistreerd bij de Kamer van Koophandel en daarom mocht ze, hoera, een enorme korting geven op de energierekening. Aarzelend zei ik dat we het prima naar de zin hadden bij onze eigen leverancier en dat die bovendien honderd procent groene stroom leverde.
Zo makkelijk kwam ik niet van haar af. Of ik wel wist dat haar onderneming ‘de enigste was die de meeste groene energie uit Nederland haalde.’ Dat haar werkgever bezit was van een Zweedse multinational die gebruikmaakte van kolencentrales en kernenergie zei ze er niet bij. Daar was geen ‘enigst’ en ‘meest’ aan te behalen.
De verkoopster deed er op vriendelijke wijze nog een schepje overtuiging bij. “Het is voor iedereen toch beter als we onze stroom volledig in Nederland produceren?”, vroeg ze sturend. Enfin, ze zag mijn twijfel en liet daarom haar visitekaartje achter. Kon ik er nog eens over nadenken. ‘Accountmanager’, stond er op het stukje karton, dat on-Nederlandse containerbegrip voor zo ongeveer elke baan.
Ik nam het enigste besluit van die dag en gooide het kaartje in de papierbak. Het kostte gelukkig weinig energie.
De wind laat mijn molen doordraaien.
Van NUON heb ik mij langer terug afgedraaid.
Vriendelijke groet,