Op 3 maart verschijnt de langverwachte biografie van Marcus Bakker. Het belooft een interessant boek te worden over een interessant politicus. Helaas heb ik het Zaandamse CPN-kopstuk nooit de hand mogen schudden. Dat was zowel mijn als zijn schuld.
Twintig jaar geleden organiseerde ik in De Groote Weiver literaire en politieke avonden. Dat leidde tot een interview met deze krant. De dienstdoende verslaggeefster vroeg wie ik nooit zou uitnodigen. Ik noemde ter illustratie drie personen die ik geen podium wilde geven: Theo van Gogh, Frits Bolkestein en Marcus Bakker. De laatste niet omdat hij – ik citeer mezelf – ‘zonder enige kritiek op de stalinistische lijn zat’. De dagen erna onderging ik zelf een storm van oud-communistische kritiek.
Een paar jaar later nodigde ik Bakker toch uit, voor een debat met twee andere voormalige Kamerleden, Piet de Visser (PvdA) en Fred van der Spek (PSP). Hij zegde zowaar toe. En kwam op het moment suprême niet opdagen. Gestrest belde ik hem thuis. De afspraak bleek in zijn agenda een week later te staan.
Ik heb al een concept-hoofdstuk van die biografie mogen lezen. Mijn advies: ontmoet die man. Al is het maar op papier.
PS. Voor wie alvast wil lezen hoe het Marcus Bakker tijdens de Tweede Wereldoorlog verging: hier is wat nog niet eerder gepubliceerde informatie te vinden.