“Een stem op D66 is een stem voor Rutte”, beweert GroenLinks-aanvoerder Bram van Ojik vandaag in de Volkskrant. Het is een wat afgesleten mantra (“Een stem op de VVD is een stem op de PVV”, liet Job Cohen vijf jaar geleden weten, en zo passeerden er in het verleden nog veel meer varianten). De PvdA krimpt, D66 heeft het tij mee en GroenLinks lijkt stil te staan. Vandaar die uitgekauwde slogan van Van Ojik. Hij is wanhopig op stemmenjacht.
Het lastige voor Van Ojik is dat zijn eigen achterban GroenLinks steeds meer D66 geworden vindt. Niet alleen zijn er in den lande tal van lokale coalities gesmeed tussen beide partijen, ook op provinciaal en nationaal niveau trekken de twee vaak samen op. De toenadering is in gang gezet onder leiding van Femke Halsema, die van GroenLinks een sociaal-liberale partij wilde maken. Daarin is ze aardig geslaagd. Jolande Sap, binnenkort heel liberaal commissaris bij de KPN, ging verder op die ingeslagen weg. Voor zover hun partij al dwars, eigenzinnig en rebels was, werd dat er de voorgaande jaren steeds meer uitgemasseerd. Tot er een soort D66 overbleef. Een partij zonder al te veel beginselen, een club waarmee je alle kanten op kunt.
In Zaanstad stapte het voormalige D66-raadslid Dirk de Hen over naar GroenLinks. Waarna hij voor die partij volksvertegenwoordiger werd. Kort geleden maakte Sevinç Kük, tot 2014 GroenLinks-raadslid, bekend nu ook lid te zijn geworden van D66.
Volgens mij is anno 2015 een stem op GroenLinks een stem op D66. Of omgekeerd natuurlijk.
