Eind oktober mailde ze. Eén zin, in vragende vorm. Mijn antwoord besloeg ook niet meer dan één regel. Twee maanden later zagen we elkaar voor het laatst. Ze was met haar broer in filmtheater De Fabriek, zoals vaker. Ik schrok van haar broodmagere gestalte. Toen ze opstond en me passeerde zei ze gedag. Een half uur later verliet ze het gebouw. We wensten elkaar een mooie avond. Onze gesprekken waren immer kort, al sinds we elkaar in de tachtiger jaren voor het eerst ontmoetten. Vriendelijk, maar bondig.
Dinsdag was de uitvaart, in de Zaandamse Wibautstraat. Honderden familieleden, vrienden en kennissen toonden er hun betrokkenheid.
Zoals gebruikelijk bleken na afloop de eenvormige en ongenummerde kapstokken in het rouwcentrum te zijn verplaatst, waardoor iedereen zich een ongeluk zocht naar zijn of haar jas. Alsof de firma PC Hooft van mening was dat verdriet alleen niet genoeg was. Er moest ook nog wat ergernis bij.
Ik vroeg me af wat zij er van zou hebben gevonden.
Gecondoleerd.
Vriendelijke groet,
Daarom houd ik bij uitvaarten mijn jas altijd maar aan. Alsof het mijn al laatste is.
Mooi ingetogen stukje, Erik. Over een mooi mens.