In de trein die van Zaandam naar Utrecht reed zat een jonge vrouw te bellen met, zo te horen, een goede vriendin. De coupévullende stem klonk tegelijkertijd welluidend en luid. Het lijdend voorwerp van de telefonade was achtereenvolgens de slechte servicedesk van Vodafone (“Ze schreven elke maand vijf euro te veel af.”) en een ex met kans op rehabilitatie. “Als je dat leuke gevoel wilt behouden dat je in de begintijd met hem had, moet je hem niet meteen weer thuis uitnodigen”, klonk het dwingend door het treinstel. Blijkbaar leefden er aan de overzijde van de lijn andere gedachten. “Als jij er gelukkig van wordt”, klonk het ter hoogte van Maarssen al wat matter.
Ze probeerde nog een relatie-advies. “Je moet loslaten wat andere mensen er van vinden.” Blijkbaar sloeg dat wel aan, want het gesprek wijzigde van koers. “Hij heeft spijt betoogd”, concludeerde de blijkbaar tevreden reizigster na enige tijd in brokkelig Nederland.
Omdat ze daarna opstond om de trein te verlaten, bleven haar medepassagiers in het ongewisse of de betoging sloeg op de Vodafone-deskmedewerker of de teruggekeerde ex. We waren getuige van een cliffhanger, zij het gelukkig eentje met ingebouwd mededogen.
