Met een handvol vrienden en een roedel riekende honden in een tot drie vakantiekamers omgebouwd rijtjeshuis vol Bob Ross-imitaties, het was even schakelen. De vrijwillig opgelegde beperkingen leidden tot mini-files voor de enige badkamer annex toilet (“Moet er nog iemand naar de wc, want ik ga douchen!?”), alsmede pijnlijke schedels door laaghangende balken die de woninginspectie abusievelijk had goedgekeurd. De lokale bitters en bieren hielpen ook al niet om de hoofdpijn te beperken. Om maar te zwijgen over de laagstaande zon. Die ging weliswaar meestentijds schuil achter wolken, maar stond evengoed en des te geniepiger garant voor rode neuzen en gevoelige nekken.
Het werd een week vol quasi-uitvallen tijdens het afrekenen van de frieten en bitterballen (“Wat krijg je van me?” “Van jou krijg ik de zenuwen.”) en tientallen anekdotes. Over de ietwat dyslectische oud-eigenaar van dat Zaanse café bijvoorbeeld, die voor de wijnproefavond een als ‘echte Somaliër’ aangekondigde sommelier had ingehuurd. En opeens zaten we collectief een hilarisch YouTube-filmpje te bekijken waarin een tanden- en werkloze Spanjaard figureerde.
Kortom, het weekje Texel werd ten volle benut met bezigheden waaraan ik in Zaandam nimmer toekwam.
Goed dat ik weer thuis ben.
