Beatrix, voor al uw fotoportretten

Mooie journalistieke testcase in de Volkskrant van vandaag. Samengevat: verslaggever gaat op pad naar Baarn, waar Willem-Alexander een school opent en is voorzien van twee spandoeken. Op de ene staat ‘Fuck de koning’, op de andere ‘Tegen monarchie voor democratie’. Alle jurisprudentie van de afgelopen decennia wijst uit dat de reporter zijn doeken probleem- en vergunningloos mag uitrollen, maar nog voor het zover komt wordt hij door de politie opgepakt en 2,5 uur in de cel gezet. De stokken waarmee hij de doeken omhoog wilde houden worden bovendien in tweeën gebroken. Pas wanneer de officier van justitie ingrijpt, wordt de demonstrant vrijgelaten. Met een soort van excuses, maar ook niet meer dan dat.

Het lijkt steeds vaker te gebeuren dat demonstranten preventief en onterecht worden gearresteerd, zo toont het Volkskrant-artikel ook aan. Vrijheid van meningsuiting en demonstratierecht worden keer op keer met voeten getreden. Daarbij lijken twee zaken heilig, in politieogen: Zwarte Piet en het koningshuis. Het deed me even denken aan een gebeurtenis waarin ik zelf ooit verzeilde.  

Toen koningin Beatrix ruim dertig jaar geleden Zaandam aandeed om het nieuwe spoorwegstation te openen was ik er bij. Met wat gelijkgezinden verspreidden we foldertjes onder vrolijke Oranjeklanten. Ze ontvingen een beleefde tekst over de monarchie als geldverslindend en weinig democratisch instituut. Tussen het uitdelen door bleef er tijd over om foto’s te maken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Binnen de kortste keren pakten twee bewakers in burger me op en tilden me naar een veilig geachte plek, de zijkant van een wachtende autobus. Antwoorden op mijn vraag wat ik had misdaan behoorde niet tot hun takenpakket, zoveel werd al snel duidelijk.

Terwijl de ene veiligheidsman zich verwijderde, posteerde zijn collega zich wijdbeens en stug zwijgend voor me. Zijn behoorlijk brede rug werd mijn enige uitzicht. Dat veranderde toen ik me omdraaide. Door het busraam zag ik iemand naderen. Ze streek haar lange, zwarte jas glad en ging zitten. Pal naast het raam waarachter ik noodgedwongen stond. De afstand tussen hare majesteit en de demonstrant die haar voortijdige abdicatie verlangde was nog geen halve meter. Alleen glas scheidde ons. Terwijl zij soeverein poseerde, maakte ik snel twee foto’s. Zelden zal iemand het staatshoofd van zo dichtbij hebben kunnen vastleggen. Jammer alleen dat het busraam zo spiegelde; nu werd ons staatshoofd gereduceerd tot een grote fotovlek.

Toch zonde.

Bea

 

 

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *