Vertrouwen is goed, nee zeggen soms beter. Toen het technisch bureau belde en vertelde dat er voor onze deur aan het riool werd gewerkt, had ik al argwaan moeten hebben. De straat lag er namelijk ongerept bij. O, reageerde de telefoondame, dan begint de gemeente er waarschijnlijk binnenkort mee. En of het goed was dat haar bureau een peilbuis in onze voortuin plaatste. Op mijn vragen (hoe lang, breed en hoog?) had ze pas antwoorden na uitvoerige terugkoppeling met een collega. Zelf wist ze niets.
Dat had het nee-moment moeten zijn. Maar na de plechtige belofte dat de drie meter lange pijp vlakbij onze schuur zou worden geschroefd, buiten het zichtveld en naast het terras (want daaronder ligt anti-worteldoek) ging ik ruimhartig akkoord.
Toen ik afgelopen week de deur uitstapte keek ik plotseling neer op de top van een peilbuis. Die lag goed in het zicht. Naast de voordeur. Op struikelhoogte. En dwars door het terras geboord. Het onderliggende doek was op slag waardeloos geworden.
Eén adequate klachtenambtenaar verder bleek er een oplossing voorhanden. De apparatuur kon verwijderd, het doek hersteld. Of ik dat wilde.
Ik heb toch maar weer ja gezegd.
