De erwtensoep was snert

Voor het geval het u is ontgaan: vandaag vindt de 22ste editie plaats van het wereldkampioenschap snertkoken. Het deelnemersveld is overwegend Nederlands, maar dat is een detail. Erwtensoep heeft nu eenmaal dezelfde Hollandse gevoelswaarde als klompen, korfbal en Jan Smit.

De winnaar van een aantal edities terug woonde op Terschelling. Daar serveerde deze restauranthouder zijn bekroonde gerecht. Omdat wij, een groepje Zaanse vrienden, in de buurt waren lieten we de gelegenheid om dit legendarische product te proeven niet voorbijgaan. Na een kwartiertje opgewonden wachten kregen we de dampende koppen voorgezet.

“Het smaakt een beetje zuur”, zei iemand na de eerste hap. “Het is natuurlijk geen gewone erwtensoep”, werd er tegengeworpen. “Anders had-ie nooit de hoofdprijs gewonnen.” “Schuimt de soep bij jullie ook een beetje?”, vroeg een andere tafelgenoot. Dat was inderdaad zo. En bij nader inzien rook dit brouwsel ook ietwat typisch. Tergend langzaam drong door dat we bedorven erwtensoep weglepelden. WK-soep weliswaar, maar desondanks weinig bevorderlijk voor maag- en darmstreek.

Toen we, lacherig, de ober attendeerden op de zuurgraad van het meesterwerk, reageerde hij nonchalant. Andere erwtensoep was er niet. En of we tomatensoep wilden.

Het was, in één woord, snert.

snert

1 gedachte over “De erwtensoep was snert”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *