Nog een paar weken en vriendin en ik mogen weer naar Into the Great Wide Open, het misschien wel leukste en in ieder geval snelst uitverkochte popfestival van Nederland. Vorig jaar arriveerde vriendin daar ietwat gebutst. Een karatetik had haar opgezadeld met een gekneusde rib; geen lolletje wanneer je de nachten moet doorbrengen op een dun matje in een trekkerstentje.
Dit jaar zal vriendin tijdens ITGWO ook niet lekker liggen. Vorige week werd ze geopereerd aan een gebroken pols, een gevolg van de combinatie fiets/bocht/snel- en gladheid.
Tussen haar twee sportblessures door deed ik een halfzachte poging om weer eens te gaan hardlopen. Na een paar pogingen moest ik al afhaken. Iets met het middenrif dat pijnlijk werd en pas na weken wegzakte.
Aan Winston Churchill -verwoed sigarenroker en whiskydrinker- zou ooit zijn gevraagd hoe het kwam dat hij, met zijn levenspatroon, het zo lang volhield. Zijn vermeende antwoord (de waarheid ervan is nooit achterhaald): “No sports.”
Apocrief of niet, ik heb zo langzamerhand de neiging om er geloof aan te hechten. Hoe dan ook, mijn sportbeleving beperkt zich in ieder geval het komend weekend tot het bekijken van de Olympische Spelen.
