Het religieuze glas-in-lood uit het trappenhuis van het Zaans Medisch Centrum verhuist naar de Bonifatiuskerk. “De ramen zijn ontzettend goed bewaard gebleven”, las ik in deze krant. Ik moest terugdenken aan de dementerende man op de verpleegafdeling waar ik dertig jaar terug werkte. Ondanks de mist in zijn hoofd mocht hij vrijelijk rondlopen. We moesten wel opletten dat hij binnenshuis bleef. Hij was namelijk al eens in zijn pyjama van de snelweg geplukt. Toen we hem ’s nachts een tweede keer misten en alarm sloegen, bleek hij zich in een wc te bevinden. Onbewust van alle commotie was hij daar met een toiletborstel de muren aan het reinigen.
Het moge duidelijk zijn, dit was een behulpzame patiënt. Zo behulpzaam zelfs dat hij op een dag de loodzware en levensgrote etenskar wegrolde, zoals ook wij driemaal daags deden. Met als groot verschil dat hij bij het trappenhuis niet stilhield, maar de kar een laatste zetje gaf. Enkele meters lager ving een cv de enorme klap op, daarmee voorkomend dat de wagen van drie hoog via het raam wegzeilde.
Het is dat ik ongelovig ben, anders zou ik de gaafheid van dat glas-in-lood een Godswonder noemen.
Dit is weer een schitterend verhaal Erik!. Ach, de een noemt het toeval de ander wonderlijk dat de glas en lood ramen in het ziekenhuis gespaard zijn gebleven, maar Goddank zijn ze er onbeschadigd vanaf gekomen.
🙂