Het gepubliceerde boek en de gemiste foto’s

Op verzoek van haar -in alle opzichten verre- familie publiceerde ik in 2014 een boek over de joodse schrijfster Carla Simons (1903-1943). Het is een tragisch verhaal, over een Amsterdamse die een relatie krijgt met een fascistische Italiaanse hoogleraar. Trouwen kunnen ze niet, omdat haar katholieke vriend al eerder gehuwd was en de kerk onverbiddelijk reageert op de nieuwe relatie. Carla’s liefdesrelatie betekent in eerste instantie haar redding tijdens de bezetting van Nederland; de nazi’s hebben respect voor de ‘vriend van hun vriend’ Mussolini. Maar wanneer de hoogleraar zich tegen het fascisme keert, verandert het voordeel in een val waaruit geen ontsnappen mogelijk is. Op 27 september 1943 tekent de architect van de Endlösung, Adolf Eichmann, persoonlijk Carla’s doodvonnis.
Ik beschikte over een paar foto’s van Carla Simons. Heel veel was er echter niet voorhanden. Kort nadat mijn mini-biografie over haar uit was, gebeurde wat elke levensverhalenschrijver vreest: er kwam nieuw materiaal boven water. En wel in de vorm van de allerlaatste foto’s die van Carla Simons werden gemaakt. Op de in 1943 in een Amsterdamse studio geschoten portretfoto’s is een sombere Carla zichtbaar. Op haar kleding draagt ze de voor joden verplichte gele Davidster. Het zijn ontroerende beelden.
Het door mij geschreven boek hebben de foto’s dus niet gehaald. Maar gelukkig verschijnt er op 27 maart aanstaande een nieuwe publicatie, waarin het laatste levensteken van Carla Simons wel zichtbaar is. Carla heeft zelfs een eigen hoofdstukken gekregen. Hier meer over de totstandkoming van dit bijzondere boek met de titel Op de foto in oorlogstijd.
IJs en weder dienende komt er eind april overigens van mij weer een nieuw boek uit. Ook dat gaat over de Tweede Wereldoorlog, en ook daar staan de lotgevallen van mensen met een joodse achtergrond centraal. En nu maar hopen dat ik al het daarvoor benodigde materiaal op tijd heb ontvangen…

0 gedachten over “Het gepubliceerde boek en de gemiste foto’s”

  1. Er zijn zoveel joodse mensen in de tweede wereldoorlog omgekomen. Achter elke dode schuilt denk ik een eigen dramatisch verhaal. Elke keer als ik deze verhalen lees denk ik, wat afschuwelijk, wat kunnen mensen elkaar aandoen. Toch is het nodig denk ik, het lezen en op je laten inwerken deze verhalen, deze afschuwelijke gebeurtenissen, opdat ze zich nooit meer zullen herhalen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *