Herinneringen aan Theo

De eerste keer dat ik Theo Hiddema zag was voor café De Zwart, bij het Amsterdamse Spui. Ik zat aan een terrastafeltje. Hiddema stond vlak voor me, naast een tweedehands-autoverkoper zoals die in slechte films figureert. Ietwat vettig en dun, naar achteren gekapt, haar. Te dik. En omhangen door een slecht zittend pak. Het was de beginperiode van Forum voor Democratie. Pas later ontdekte ik dat de verkoper Henk Otten heette. 

Theo Hiddema had ook een pak aan. Natuurlijk had Hiddema een pak aan. Hiddema heeft altijd een pak aan, waarschijnlijk zelfs in bed. Maar wat opviel was de kleur van dat pak. Grauwwit. Met hier en daar een vlekje. En overal kreukels. Het was de uitmonstering van een alleenstaande man. Hiddema en de autodealer dronken een glas wijn en wandelden toen ieder huns weegs. Ik vind het nog altijd jammer dat ik door het terrasrumoer hun gesprek niet kon horen.

De tweede keer dat ik Theo Hiddema zag, zat hij. Ik ook trouwens. Het was tijdens het FvD-congres op het Zaandamse Hembrugterrein. Hiddema zat op een stoel in de met enkele duizenden fans gevulde hal. Op het podium, waar ook enkele andere partijprominenten waren. Die stonden wel. Alleen Hiddema zat daar. Ik zat dus eveneens, op een stoel in de zaal. Hiddema en ik hadden wat gemeen. Elke keer als Thierry Baudet iets enthousiasmerends in zijn microfoon riep, stond het tweeduizendkoppige publiek op. Behalve Hiddema. En ik. Hiddema niet, omdat hij net een heup had laten vervangen en matig ter been was. En ik niet, omdat opstaan voor een rattenvanger me iets te veel eer leek.

Ergens halverwege die bijeenkomst waar Baudet zijn toekomstillusies de wereld ingooide, leek Hiddema vergeten dat hij eveneens een microfoontje had. Dat was aan zijn hoofd bevestigd. Het stond aan, ook toen Baudet langdurig oreerde. Zo lang, dat Hiddema zijn kans schoon zag om even iets anders te gaan doen. Opeens zei hij tegen een nabije assistente: “Waar is de wc? Ik moet naar de wc.” Tweeduizend toehoorders waren getuige van Theo’s hoge nood. Baudet maakte er een grapje over, terwijl Hiddema moeizaam van het podium werd geholpen. Licht trekkebenend verdween de in een wederom wittig, maar dit keer vlekkeloos pak geklede Amsterdammer tussen de coulissen. Een breekbare man die een trotse tred probeerde te hanteren.

Theo Hiddema mag nu eindelijk met pensioen. Het is hem gegund. 

Theo Hiddema en Thierry Baudet in Zaandam, 3 september 2019

1 gedachte over “Herinneringen aan Theo”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *