Tijdens zijn bij mijn weten laatste tv-interview, uitgezonden in oktober 2020, vertelde cabaretier Jeroen van Merwijk over de vele halflege zalen die hij tijdens zijn lange carrière bediende. Het was een constante in zijn loopbaan. Hoewel hij honderden prachtige liedjes schreef en die met intelligente, humoristische teksten bijeenbond, kwam hij nooit in de buurt van het succes dat de Van ’t Heks, de De Jonges en de Maassens van de cabaretwereld boekten. Dat kwam volgens Van Merwijk omdat hij, in tegenstelling tot hen, zelden op tv te zien was.
Aan mij heeft het niet gelegen. Althans, niet helemaal. Toen Van Merwijk in 2010 optrad in het Zaantheater -uiteraard in de kleine zaal- was ik er bij. Ik genoot. Na afloop stapte ik, enigszins beschroomd, op hem af. Van Merwijk was namelijk niet alleen cabaretier, maar ook tekenaar/schilder. Gedurende de 2010-tournee combineerde hij die twee disciplines. Hij maakte tijdens de voorstelling een tekening, geïnspireerd door hetgeen er die avond in hem opkwam. En die tekening wilde ik hebben.
Onder leiding van initiatiefnemer Amnesty International waren we destijds met een paar mensen bezig om geld te vergaren voor het Mensenrechtenmonument dat in het hart van Zaandam moest verrijzen. Daartoe organiseerden we onder meer een kunstveiling. Wat zou mooier zijn, filosofeerde ik op die 14-de mei 2010, dan de inbreng van een Zaanse Van Merwijk-tekening tijdens een Zaanse veiling voor het Zaanse goede doel. En dus liep ik meteen na afloop van de voorstelling Dat moet meneer Van Merwijk zeggen naar het podium. Ietwat hakkelend legde ik mijn idee voor: wilde hij zijn tekening afstaan ten bate van het monument? Dat wilde hij. Als ik contact opnam met zijn management, zou alles goed komen.
Zo gezegd, zo gedaan. Het management liet weten dat Van Merwijk de tekening nog even wilde bijwerken, maar daarna konden we het kunstwerk ophalen in Utrecht. En, o ja: “Jeroen wil dat de bieding begint met €1250,-.” Ik moest even slikken. Zelfs de door ons comité ingezamelde werken van befaamde kunstenaars als Paul Huf, Jan Sierhuis, Herman Brood en Simon Posthuma zouden mindere bedragen opleveren.
Het Mensenrechtenmonument kon op 10 december 2010 worden onthuld, pal naast het Zaantheater waar Van Merwijk een half jaar eerder voor een opnieuw niet helemaal gevulde zaal had gestaan. De laatste benodigde duizendjes waren mede dankzij de geslaagde veiling binnengehaald. Maar het werk van Jeroen van Merwijk kon met een ‘helaas’-briefje retour naar Utrecht. Zoals verwacht had niemand er €1250,- voor over, hoe fijn-gedetailleerd de tekening ook was. Als cabaretier kreeg Van Merwijk geen brede erkenning. En -in ieder geval in de Zaanstreek- ook niet als tekenaar.
PS 1: Wie alsnog iets van Jeroen van Merwijk wil bemachtigen, vervoege zich hier.
PS 2: Dat Jeroen van Merwijk al in 2008 een liedje over mensenrechten schreef, ontdekte ik pas twaalf jaar later.
PS 3: Op 10 december, de Internationale dag voor de Mensenrechten, wordt de Mensenrechtenvlag uitgehangen. Bestellen kan hier.
Waardeer dit artikel
De content op deze website is in en uit principe gratis, maar het maken ervan kost wel geld. Vond je het de moeite waard? Laat het blijken met een kleine bijdrage en help bij het mogelijk maken van onafhankelijke artikelen.