KiKa. Kassa.

Het meisje dat naar onze voordeur liep droeg een iets te groot, iets te felgekleurd windjack. Toen ik opendeed, bleek ze een plastic mat te hebben uitgerold. Aan het eind daarvan wachtte ze om haar verhaal te vertellen. Iets over KiKa, dat ik vast wel kende. Ze struikelde lichtjes over haar woorden en verontschuldigde zich. Ze was nog maar net met dit werk begonnen, legde ze uit. Vandaar dat ze een beetje zenuwachtig was. Enfin, ook zonder haar verhaal was het verhaal duidelijk: er was geld nodig om kinderkanker aan te pakken.

Ik trok mijn portemonnee tevoorschijn, maar dat was de bedoeling niet. Corona maakte zowel contact als contant onmogelijk, begreep ik. Gelukkig had ik ook mijn pinpas bij de hand. Maar nee, weer fout. Er volgde een lange verklaring, waarbij het meisje af en toe op haar spiekbriefje keek. “Ik wil niets vergeten”, zei ze.

Voor zover ik het begreep, kon ik een lootje kopen voor het goede doel. “Doe er maar één”, zei ik. Pas in tweede instantie begreep ik dat het lootje €12,50 kostte. Per stuk. Per keer. Elke maand opnieuw. Net zolang tot ik opzegde. Inmiddels kon ik voor mijn gevoel niet meer terug. Dat ik het derde lot gratis zou krijgen, zag ik als een schrale troost.

Het meisje in het bolstaande windjack trok een iPad tevoorschijn, of iets dat daar erg op leek. Ik mocht achtereenvolgens de eerste letter van mijn voornaam, mijn gehele voornaam, mijn achternaam, mijn adres, mijn geboortedatum en mijn rekeningnummer aan haar toevertrouwen. Het noteren ging langzaam. Het meisje had centimeters lange roze kunstnagels die het invoertempo vertraagden. Toen ze eindelijk klaar was liet ze me het resultaat zien, haar arm ver strekkend vanwege de anderhalve meter. Ze had me een maand ouder gemaakt dan ik was, las ik.

Tot slot wilde ze alleen nog mijn telefoonnummer, want er moest een SMS’je worden verstuurd. Ik zei dat ik geen mobiel had. Dat was geen probleem, een vast nummer kon ook. Toen ik het noemde, bleek haar scherm het niet te accepteren. Er bleek toch een 06 nodig. Ik zocht het nummer op van mijn vriendin en gaf het door. Het meisje herschikte de getallen een paar keer tot ze goed stonden en gaf een laatste, goedkeurend tikje op het scherm. “Nu heeft u een getal met zes cijfers ontvangen, en dat heb ik nodig om dit af te ronden”, zei het meisje. “Dat kan niet”, reageerde ik. “Mijn vriendin is aan het werk. En zij heeft de mobiel.” “O jee”, zei het meisje. “Hoe moet dat nou?” Ze dacht een paar seconden diep na. “Is het goed als ik vanavond terugkom?”, vroeg ze. “Dan moeten we alleen wel alles opnieuw invoeren.”

Ik had inmiddels medelijden met de lotenverkoopster. Mijn vriendin was inderdaad aan het werk, maar vanwege de covid-ellende deed ze dat thuis. Dus liep ik naar zolder, verbrak haar concentratie en kreeg het benodigde getal. Met een papiertje in mijn hand daalde ik de trappen af. Het geduldig bij de voordeur wachtende meisje kon haar taak afronden. We waren inmiddels tien minuten verder. Nu liet ze haar eigen mobieltje zien, met daarop een telefoonnummer dat ik kon bellen als ik de automatische incasso wilde stopzetten. Ze keek er heel blij bij.

Nadat ik het meisje had bedankt en succes had gewenst tijdens haar verdere goede-doelentocht keek ik in mijn mailbox. “Beste Eric”, opende het nieuwste bericht. Blijkbaar had het meisje ook mijn voornaam niet goed overgenomen, want de boodschap was afkomstig van een organisatie die zich ‘Lot of happiness’ noemde en namens KiKa handelde. “Dankzij jouw support draag je de komende tijd structureel bij aan meer genezing en betere behandelingen voor kinderen met kanker met maar liefst 50% van jouw inleg per trekking“, juichte Lot of happiness. Bij mij rees de vraag op waar die andere 50% heenging. Ook na wat doorklikken bleef dat een raadsel. Of zou de helft van de inzet terugkeren in de vorm van immense prijzen?

Wat me wel al snel duidelijk werd, was hoeveel de KiKa-directeur verdiende. Dat bleek volgens het laatstgepubliceerde jaarverslag in 2019 bijna anderhalve ton te zijn geweest. Ruim €4000,- meer dan in 2018. En dat was weer ruim €3000,- meer dan in 2017.

Morgen toch maar even bellen met Lot of happiness om die automatische afschrijvingen stop te zetten. Ik hoop alleen wel dat dat aardige meisje bij de voordeur haar bonus behoudt.