Vandaag even gesproken met een paar krakers van het pand aan de Zaandamse Botenmakersstraat 16. Een kleine eeuw geleden werd dit neergezet als onderkomen van de vereniging Christelijke Belangen. Peregrinus verbleef er jarenlang, de hulporganisatie voor gastarbeiders. En tot een paar jaar geleden het Buitenlands Vrouwenoverleg. Maar die organisatie moest van de ene dag op de andere het pand verlaten, na de ontdekking van asbest.
Dat asbest werd verwijderd, maar de deur bleef op slot. En dat was niet zo slim van de gemeente. Deze eigenaar liet zodoende niet alleen de kans lopen om een paar ton te verdienen door het grote gebouw, voorzien van toneelzaal en flink wat werkruimte, te verkopen, maar bood ook de kraakbeweging een niet te missen kans. Dat er per 1 oktober jongstleden een kraakverbod geldt, namen de krakers voor lief. En ze hebben gelijk; niet het kraken moet strafbaar zijn, maar die eindeloze leegstand in een tijd dat (betaalbare) woonruimte nog altijd lastig te vinden is.
Het was koud in het verpauperde nieuwe onderkomen en aangezien ik een paar deuren verder werk, waren de nieuwkomers welkom om even op te warmen, een kop koffie te halen en de accu’s van hun gereedschap op te laden. Inmiddels is de buitenboel geschilderd, zijn de dichtgespijkerde ramen opgekmapt en hangen de vlaggen uit. Dit stukje Botenmakersstraat ziet er momenteel weer wat toonbaarder uit.
Het woord is nu aan burgemeester Geke Faber en het Openbaar Ministerie. Gaan ze het gebouw ontruimen of geven ze de nieuwe bewoners de kans hier iets moois van te maken? Geke, kies voor het laatste!
Botenmakersstraat 16 in beter tijden