Eind jaren ’50, begin jaren ’60 kreeg de Zaandamse wijk Poelenburg langzaam vorm. Eerst op papier, daarna in steen en glas. De PvdA, toen verreweg de grootste partij in de gemeenteraad, was groot voorstander van de nieuwbouw. Daar konden immers de arbeiders van Albert Heijn, Bruijnzeel en Verkade een plek krijgen.
Een halve eeuw later is Poelenburg verpauperd. Een verpaupering die overigens al snel inzette nadat de eerste Poelenburgse woningen werden opgeleverd. Verwonderlijk is dat niet; de wijk is destijds totaal verkeerd opgezet. Armoedige flats en eenvormige woningen zijn er troef. Geen nood, de Pvda (nog steeds de grootste partij van Zaanstad) heeft een nieuw plan. Fractievoorzitter Tjeerd Bosma denkt aan het weren van bijvoorbeeld verslaafden, mensen met een te laag inkomen en ex-gedetineerden. Ze zijn simpelweg niet meer welkom in Poelenburg, als het aan Tjeerd en zijn clubgenoten ligt.
Nog even afgezien van de vragen of deze optie wettelijk is toegestaan en waar die doelgroepen dan wel moeten komen: wie blijven er vervolgens over om de verkommerende wijk te bevolken? Mensen met wat geld peinzen er namelijk niet over om naar Poelenburg te verhuizen. En wanneer je nu als armoedzaaier op stel en sprong een huis nodig hebt, is Poelenburg bijna automatisch de eerste optie. Niet alleen omdat veel huizen daar betaalbaar zijn, maar ook omdat de belangstelling voor de wijk -en daarmee de wachtlijst- relatief klein is.
Het is weer zo’n onbekookt PvdA-idee. Mede dankzij de PvdA en haar wethouders ontstond er een dodelijk eentonige en inmiddels ook wegzakkende wijk als Westerwatering. Werd Saendelft gebouwd, waar de problemen zich nu al in hoog tempo opstapelen. En zitten we straks in Westerwatering met Murano, een mini-Poelenburg in wording.
Nou ja, dat lossen de volgende generaties PvdA-politici wel weer op…
Poelenburg, jaren zestig