Politie slaat door

Afgelopen maand stond een Rotterdamse politieman terecht wegens het mishandelen van een fietsendief. Hij deed me denken aan een Zaanse agent. Eentje van wie die Rotterdammer – hij is vorige week overigens vrijgesproken – wat had kunnen leren.
De Zaanse diender, we noemen hem Albert, deelde bonnen uit aan foutparkeerders. Toen hij een bekeuring achter de ruitenwissers van een patserige auto wilde schuiven, kwam de eigenaar gehaast uit een winkel. Hij was maar even binnen geweest, had alleen maar iets moeten afgeven – enfin, de hele excuustrommel ging open.
‘Oké’, reageerde Albert. ‘Je kunt kiezen: óf je krijgt een bon, óf je krijgt een trap tegen je kont.’ ‘Wat?’, vroeg zijn slachtoffer beteuterd. ‘Dat kunt u toch niet menen.’ ‘Jazeker’, zei Albert. ‘Kies maar.’ Snel calculerend redeneerde de foutparkeerder dat hij weliswaar publiekelijk zou afgaan, maar veel geld kon besparen. Op aanwijzing van Albert bukte hij, waarna hij een harde schop tegen zijn zitvlak in ontvangst nam.
‘Ik had hem kunnen bekeuren, maar dat zou hij al snel zijn vergeten’, legde Albert me later uit. ‘Die schop daarentegen vergeet hij nooit meer.’
Een goede agent is ook een beetje psycholoog.

Mag (meestal) niet