Trump seksueel gechanteerd? Het past in een traditie

Er is dus een document dat compromitterend zou zijn voor Donald Trump. En de Russen zouden daarvoor verantwoordelijk zijn. Een brisant hoofdstuk in dat geheime document betreft Trumps vermeende samenzijn met een paar prostituees. In Moskou. In een hotel. Waar verborgen camera’s en microfoons hun seksuele escapades zouden hebben vastgelegd. Hoe chantabel kun je het krijgen? 

Waar of niet, de hele scène past in een traditie. In het voormalige Oostblok werden vaker westerlingen gechanteerd met behulp van verleidelijke dames. In 2014 publiceerde ik de biografie Averechts. Het verwarrende leven van radiopionier, politicus en spion Max Lewin (1919-2011). Deze ultrarechtse Amsterdammer deed zaken op de Leipziger Messe in Oost-Duitsland en belandde daar in de netten van de Stasi, via een geheime-dienstmedewerker die zich Eric Steinert noemde. De manier waarop Lewin er door de Staatssicherheitsdienst werd ingeluisd doet erg denken aan de wijze waarop Trump zou zijn belazerd. Hieronder een fragment uit mijn boek. Zoek de parallellen. En wie het in zijn geheel wil lezen, kan hier (maar ook in elke andere fatsoenlijke boekwinkel of bij mij) terecht.

voorkant-boek
Dat hij af en toe een hotel in Oostelijk Berlijn opzocht in plaats van zijn vaste adres in Leipzig had te maken met een andere ontmoeting. Zijn collega Theo Lenssen huurde net als hij gedurende de Messeweken een kamer bij particulieren, in Lenssens geval bij de Leipziger familie Jacobi. Op een avond kwam Max daar op visite. Er waren nog een paar aanwezigen, kennissen van de Jacobi’s. Een van hen introduceerde zichzelf als Krimhild Kuhman. ‘Een meisje’ noemde Max haar vijftien jaar later tijdens zijn verhoor door de rechercheurs Ouwerkerk en Groot, zonder haar leeftijd te melden. Het klikte tussen de twee en ze maakten een afspraak. Max: ‘Er ontspon zich een relatie tussen mij en het meisje die duurde tot ongeveer 1965. Deze relatie werd al gauw een intieme relatie. Wij ontmoetten elkaar onder andere in hotel Newa te Berlijn.’

Max was inmiddels de veertig gepasseerd en deze jonge, aantrekkelijke vrouw, die in werkelijkheid Krimhild Tittel heette, diende zich op een presenteerblaadje aan. De verleiding was hem te machtig. Een paar jaar lang had het stel amoureuze ontmoetingen in het oude hotel Newa, een van de weinige gebouwen in de Invalidenstrasse die min of meer ongeschonden door de oorlog waren gekomen. Het logement was gezegend met een prima keuken en een goed gevulde bar, een zeldzaamheid in Oost-Berlijn. Het werkte dan ook als een magneet op de clientèle, die bestond uit een amalgaam van zwendelaars, kunstenaars, spionnen (uit Oost én West) en meer of minder naïeve stelletjes.

In de tussentijd werkte Max zich ook op een andere manier in de nesten. Net als Theo Lenssen – die het zou bekopen met veertien maanden gevangenis – werd hij betrapt op geldsmokkel. Hij had in West-Berlijn vijfduizend Oostmarken aangeschaft tegen een voordelig tarief. Dat was in het democratische deel van Duitsland geen probleem, maar aan de andere kant van de Muur stonden er stevige straffen op. Max had het geld onder meer nodig om verkoopstands te kunnen neerzetten. Daags na de standbouwer te hebben betaald, werd hij ontboden bij de douane. De beambten wisten van zijn illegale transacties. Ontkennen dat er met zwart geld was betaald kon niet; hij had nog een restant op zak en de grenswachters kenden de naam van de illegaal ingehuurde standmedewerker. Max werd dan ook vastgezet. Terwijl hij zich het hoofd brak hoe uit deze penibele situatie te komen, stapte er die avond een reddende engel het douanekantoor binnen. Hij zei Eric Steinert te heten. De onbekende man vertelde dat hij een goed woordje had gedaan bij de autoriteiten. Met succes; Max zou onmiddellijk zijn vrijheid herkrijgen. Steinert beloofde om hem snel te komen bezoeken op de Leipziger Messe en vertrok, een opgeluchte koopman achterlatend.

Max’ kennismakingen met zowel Steinert als met zijn nieuwe geliefde vonden plaats in een kort tijdsbestek. Helaas wil zijn toenmalige minnares niet terugkijken op haar affaire met Max. Het ligt blijkbaar te gevoelig. De inmiddels bejaarde dame, die nog altijd in Leipzig woont, reageert niet op verzoeken om vragen te beantwoorden. Maar dat er een buitenechtelijke relatie was bevestigt ook Frits Hoekstra in zijn boek ‘In dienst van de BVD’. ‘Chantage met foto’s van een seksuele uitspatting met een jongedame had hem in de netten van de communistische spionagedienst gedreven’, weet deze voormalige BVD-chef. Gevraagd naar meer details mailt Hoekstra: ‘Ik weet dat Lewin met compromitterende foto’s over een buitenechtelijke relatie met een vrouw onder druk is gezet door de Oost-Duitsers. Uitoefenen van druk door verleidelijke dames in te zetten was een bekende methode.’

Na in februari 1975 al enkele dagen indringend te zijn verhoord op het Amsterdamse hoofdbureau vertelde Max hoe hij was klemgezet. ‘Naar mij later is gebleken werden er tijdens mijn ontmoetingen in dat hotel met Krimhild compromitterende foto’s gemaakt van mij en Krimhild.’ Max: ‘Ik weet het niet zeker meer, maar ik dacht dat het in het jaar 1963 was en wel op een keer dat ik in het hotel Newa een gesprek had met Steinert. Tijdens dat gesprek vroeg hij mij of ik niet eens kon kijken naar de organisatie van het leger in ons land, dus in Nederland. Hij wilde daar dan ook gegevens over hebben. Ik zei toen tegen hem dat ik dan wel de begroting van het ministerie van Defensie voor hem mee kon nemen. Tijdens dat gesprek met Steinert viel mijn oog op een foto. Deze foto lag half onder een asbak. Deze foto stelde voor twee personen en wel mijzelf en de vrouw Krimhild Kuhman, beiden geheel ontkleed op een kamer in hotel Newa.’ Het met een verborgen camera gemaakte resultaat deed de grond wegzakken onder Max’ voeten. De tot dan toe ogenschijnlijk keurige echtgenoot: ‘Ik vroeg niets aan Steinert over de foto’s, maar ik vermoed dat ik wel een beetje bleek wegtrok. Ik zag op dat moment in dat ik in een moeilijk parket zat. Ik voelde toen aan dat hij door het tonen van de foto mij iets wilde laten doen of mij wilde misbruiken. Maar ik moet er wel bij zeggen dat hij erg subtiel te werk ging. Hij was namelijk niet grof, tenminste toen niet.’

Max paste precies in het plaatje zoals de Oost-Duitsers dat voor ogen hadden. In 1974, nog voor hij werd ontmaskerd, maakte de Binnenlandse Veiligheidsdienst een profiel van potentiële chantageslachtoffers. ‘Aanvankelijk leken de DDR-diensten hun adressenmateriaal geselecteerd te hebben uit de categorie “bezoekers Leipziger Messe” en zich met name te richten op mensen uit het bedrijfsleven met een functie vlak onder de top’, analyseerde de dienst. ‘Het Oost-Duitse Ministerium für Staatssicherheit (MfS) maakt vaak gebruik van vrouwen om buitenlandse bezoekers tot samenwerking te bewegen. De eerste stap daartoe is het aangaan van relaties met dergelijke bezoekers.’

Waar Max tijdens zijn ondervraging verkondigde dat de intieme relatie met Krimhild ‘Kuhman’ Tittel rond 1965 eindigde, zou dat overigens wel eens twee jaar eerder kunnen zijn geweest. Niet alleen vanwege de communistische fotosessie die hem in 1963 werd geopenbaard en omdat hij in een later verhoor verklaarde dat ‘alle hiervoor genoemde data met twee à drie jaar moeten worden vervroegd’, maar ook omdat Krimhild in die tijd beviel van een zoon. Ze heeft de seksuele verbintenis met Max waarschijnlijk stopgezet toen ze zwanger raakte van iemand anders. Haar zoon zou overigens een gedegen communistische opvoeding ondergaan. In zijn volwassen leven kreeg hij bekendheid onder de koosnaam ‘Lenin’ en zelfs na de Wende bleef hij een fervent Trabantrijder (vrijwel al zijn landgenoten kochten, zodra ze het zich konden veroorloven, een veel comfortabeler ‘kapitalistische’ auto). Gezien zijn moeders politieke keuze zullen die voorkeuren nauwelijks toeval zijn.

In de persoonlijke papieren van Max bevinden zich enkele Duitse krantenknipsels over deze zoon, alsmede een rouwadvertentie waarin Krimhild figureert. Ze dateren uit 1997. Het zijn de enige aanwijzingen dat Max tot op hoge leeftijd belangstelling bleef koesteren voor zijn voor zover bekend eerste DDR-maîtresse. Of hij na de val van het communistische regime nog contact onderhield met Krimhild Tittel blijft, bij gebrek aan medewerking van haar kant, een goed bewaard geheim.    

De communistische geheime diensten hadden haast. De spanning tussen Oost en West werd steeds verder opgebouwd. Vers in het collectieve geheugen lag de Korea-oorlog, waar honderdduizenden Amerikaanse, Koreaanse en Chinese soldaten waren gesneuveld op het politiek-ideologische slagveld. De onderdrukte opstand van Boedapest haalde nog regelmatig de West-Europese kranten, als voorbeeld van rode onderdrukking. Op 1 mei 1960 was de Amerikaanse verkenner Gary Powers met zijn U2-vliegtuig neergehaald boven Russisch grondgebied. Sovjet-leider Chroesjtsjov eiste twee weken later excuses van president Eisenhower, maar die ontkende glashard dat er spionagevluchten plaatsvonden. Daarop toverde Chroesjtsjov zijn gevangengenomen, springlevende buit tevoorschijn, een ongekende blamage voor de Verenigde Staten. De verstandhouding tussen beide landen verslechterde nog meer toen in augustus 1961 een aanvang werd gemaakt met de bouw van de Muur. Eind 1962 dreigde er ten gevolge van de Cubacrisis zelfs een nucleaire oorlog tussen de kapitalistische en de communistische grootmachten. Even waggelde de wereld langs de afgrond.

De DDR kreeg in deze onzekere periode een onstilbare behoefte aan westerse informatieleveranciers. Max was dan ook een welkome aanwinst. Vrijwel vanaf het begin werd er druk op hem uitgeoefend. Het resulteerde er in dat hij na zijn confrontatie met de naaktfoto een loopjongen werd van Eric Steinert. ‘Concreet werd er tijdens dat gesprek gevraagd wat of ik op militair gebied zou kunnen aandragen. Hij verklaarde namelijk dat hij daar veel belang bij had. Na dat gesprek ben ik naar Nederland vertrokken. In Nederland heb ik allerlei publicaties over het leger die voor mij vrij te krijgen waren gekocht. Onder andere kocht ik: De vliegende Hollander, de Legerkoerier, Ons leger en een of andere prospectus over het leger.’ Max zou steeds grotere pakken papier langs de Oost-Duitse douane dragen. Veel militaire teksten, maar ook politieke vergaderverslagen en foto’s. Steinert op zijn beurt gaf hem materiaal om codes te kunnen ontcijferen. Max werd een officiële MfS-agent.

max-lewin-met-10-tegen-rood Max Lewin

0 gedachten over “Trump seksueel gechanteerd? Het past in een traditie”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *